Επειδή ήταν η πρώτη διοργάνωση που διεξήχθη σε δύο χώρες (Ολλανδία – Βέλγιο), επειδή κατά πολλούς παίχτηκε το ωραιότερο ποδόσφαιρο που έχουμε δει σε τελική φάση Euro και επειδή το «Χέιζελ», ανακαινισμένο πλέον, φιλοξένησε για πρώτη φορά παιχνίδια μετά την τραγωδία του 1985 στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μεταξύ Γιουβέντους και Λίβερπουλ. Η κάτοχος Γερμανία και η οικοδέσποινα του προηγούμενου Euro, Αγγλία, έπεσαν θύματα έκπληξης και αποκλείστηκαν στον ίδιο όμιλο, πίσω από την ανανεωμένη Πορτογαλία, για την οποία ο Σέρζιο Κονσεϊσάο (ναι, ο γνωστός), σημείωσε χατ τρικ εις βάρος των Πάντσερ. Η γεμάτη ταλέντο Ρουμανία έριξε στο καναβάτσο τα Λιοντάρια και ολοκλήρωσε το κάζο των μεγάλων, σε μία διοργάνωση όπου το Βέλγιο απογοήτευσε (εκτός από την φάση ομίλων).

Η καλύτερη ομάδα στον κόσμο εκείνη την εποχή. Η Γαλλία του Ζινεντίν Ζιντάν, του Τιερί Ανρί και του Πατρίκ Βιεϊρά, παγκόσμια πρωταθλήτρια δύο χρόνια πριν και έχουσα την καλύτερη (από πλευράς) ταλέντου γενιά, ακόμα και από αυτή του Μισέλ Πλατινί ή την τωρινή του Κιλιάν Μπαπέ. Με οδηγό τον Ροζέ Λεμέρ, βοηθό του Εμέ Ζακέ στο θριαμβευτικό Μουντιάλ και ευρισκόμενοι στην απόλυτη ποδοσφαιρική τους ωριμότητα, οι Τρικολόρ τερμάτισαν δεύτεροι στον όμιλό τους πίσω από την οικοδέσποινα Ολλανδία, στα νοκ άουτ χρειάστηκαν ένα χαμένο πέναλτι του Ραούλ στο φινάλε για να αποκλείσουν την Ισπανία και «χρυσό γκολ» με πέναλτι του Ζιντάν στο 117’ της παράτασης του ημιτελικού για να αποκλείσουν την Πορτογαλία, σε ένα ματς με επεισοδιακό φινάλε. Όλη η διοργάνωση της Γαλλίας ήταν στα… κόκκινα, αφού ο τελικός κόντρα στην Ιταλία, η οποία είχε αποκλείσει στα πέναλτι την Ολλανδία με ήρωα τον Φραντσέσκο Τόλντο, κρίθηκε με ένα απίστευτο φινάλε. Ο Σιλβέν Βιλτόρ, ο οποίος είχε μπει ως αλλαγή, ισοφάρισε στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων («Βιλμόρτ και είναι ο… θάνατος», όπως είπε στην τηλεοπτική μετάδοση ο Μανώλης Μαυρομμάτης) και στην παράταση ο Νταβίντ Τρεζεγκέ, ο οποίος επίσης ήρθε από τον πάγκο, έστεψε πρωταθλήτρια Ευρώπης την Γαλλία με το τελευταίο «χρυσό γκολ» σε επίπεδο Euro. Η Γαλλία έγινε η πρώτη ομάδα που κατακτά διαδοχικά Μουντιάλ και Euro (έμελλε να την ξεπεράσει η Ισπανία με Euro-Μουντιάλ-Euro) και βίωσε την τελευταία μεγάλη της στιγμή, μέχρι το Μουντιάλ του 2018.

Πρώτος και καλύτερος, αυτό που είχε κλέψει την παράσταση και στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Ζινεντίν Ζιντάν, στα 28 του χρόνια, ήταν στην απόλυτη ποδοσφαιρική του ωριμότητα και έναν χρόνο αργότερα, επρόκειτο να μετακομίσει στους «galacticos» της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Ζιζού ψηφίστηκε κορυφαίος παίκτης του τουρνουά και η 22άδα που ανέδειξε η τεχνική επιτροπή της UEFA περιλάμβανε εφτά Γάλλους, έξι Ιταλούς, τρεις Πορτογάλους, τρεις Ολλανδούς, δύο Ισπανούς και έναν Σέρβο (τον Σάβο Μιλόσεβις, πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης μαζί με τον Πάτρικ Κλάιφερτ, με πέντε γκολ έκαστος). Ξεχωριστής μνείας χρήζει ο Φραντέσκο Τόλντο, ο οποίος έγινε βασικός επειδή ο Τζανλουίτζι Μπουφόν έσπασε το χέρι του σε φιλικό με τη Νορβηγία και με τις αποκρούσεις του, οδήγησε την Ιταλία μέχρι τον τελικό.