Ένας χαρισματικός διοικητικός Γάλλος γέννησε την ιδέα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (Ανρί Ντελόν), ένας χαρισματικός στα γήπεδα Γάλλος (Μισέλ Πλατινί) έδωσε νέα μαγεία σε μια διοργάνωση που ήταν πλέον το μεγάλο ραντεβού των φίλων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κάθε τέσσερα χρόνια. Η Γαλλία διεκδίκησε την διοργάνωση με την Δυτική Γερμανία, κέρδισε με απόλυτη πλειοψηφία το χρίσμα της UEFA και φιλοξένησε παραδοσιακές δυνάμεις (Δυτική Γερμανία, Ισπανία), αλλά και ομάδες έκπληξη (Γιουγκοσλαβία, Δανία, Ρουμανία), αφού έμειναν έξω χώρες όπως η Αγγλία, η Ιταλία ή η Ολλανδία. Το επίπεδο του ποδοσφαίρου ήταν αισθητά βελτιωμένο σε σχέση με αυτό του 1980 (κάτι που δεν ήταν και πολύ δύσκολο να συμβεί). Πλέον οι δύο πρώτες κάθε ομίλου πήγαιναν στα ημιτελικά και για πρώτη φορά σε διοργάνωση εθνικών ομάδων υπήρξε το πρώτο κρούσμα χουλιγκανισμού, σε αγώνα της Δυτικής Γερμανίας με την Πορτογαλία στο Στρασβούργο.

Η οικοδέσποινα Γαλλία του Μισέλ Ινταλγκό έκανε «σεφτέ» σε μεγάλη διοργάνωση, συνδυάζοντας τον δυναμισμό παικτών όπως ο Πατρίκ Μπατιστόν και ο Μασίμ Μποσίς, με την «τέχνη» του Πλατινί, του Αλέν Ζιρές και τα τρεξίματα του Ζαν Τιγκανά. Οι Τρικολόρ υπήρξαν σαρωτικοί κόντρα στο εξαιρετικά ποιοτικό Βέλγιο (5-0), στον ημιτελικό λύγισαν την αξιόμαχη Πορτογαλία (3-2) με γκολ του Πλατινί στο 119’ και στον τελικό, πανηγύρισαν το πρώτο μεγάλο τους τρόπαιο κόντρα στην Ισπανία (2-0), η οποία πλήρωσε την γκάφα ενός καταπληκτικού τερματοφύλακα όπως ο Χοσέ Λουίς Αρκονάδα, ο οποίος «έπνιξε» το πρώτο γκολ, δια ποδός Πλατινί. Οι Ισπανοί, οι οποίοι δεν είχαν το ταλέντο άλλων εποχών, στέρησαν τον τελικό μέσω πέναλτι από την καταπληκτική Δανία (Λάουντρουπ, Γιέσπερ και Μόρτεν Όλσεν, Λέρμπι, Άρνεσεν), με τον χαρισματικό επιθετικό Πρέμπεν Έλκιερ να χάνει το καθοριστικό πέναλτι, όταν… σκίστηκε το σορτσάκι του (!) την ώρα της εκτέλεσης.

Το ρεκόρ του δεν πρόκειται να καταρριφθεί ΠΟΤΕ. Σε μία τελική φάση με πέντε μάξιμουμ παιχνίδια για μια ομάδα, ο Μισέλ Πλατινί σημείωσε εννέα (!) γκολ με δύο χατ τρικ, όντας ο αρχηγός και το απόλυτο αστέρι της πρωταθλήτριας Ευρώπης, η οποία πάντως είχε μόλις τρεις παίκτες στην κορυφαία 11άδα του τουρνουά. Ζιρές και Τιγκανά ήταν οι άλλοι δύο και μαζί με τον Λουίς Φερναντές συνέθεταν το «μαγικό τετράγωνο», πάνω στο οποίο χτίστηκε η γαλλική, παρθενική επιτυχία.

Η Γερμανία, η οποία δεν πέρασε καν στα ημιτελικά, εξαιτίας ήττας από την Ισπανία στο 90’, είχε τέσσερις εκπροσώπους. Ξεχωριστής μνείας χρήζουν ο ηγετικός αλλά υπερβολικά δυναμικός τερματοφύλακας Χάραλντ Σουμάχερ και ο Αντρέας Μπρέμε, ο οποίος «κατάπινε» όλη την αριστερή πλευρά και το 1990 έμελλε να στέψει παγκόσμιους πρωταθλητές τους Γερμανούς. Πορτογαλία και Δανία, με δύο εκπροσώπους έκαστη, συμπλήρωναν με περισσή ποιότητα την 11άδα, στην οποία βρήκε δικαίως θέση ο Φρανκ Άρνεσεν. Ναι, ο πολλά χρόνια αργότερα (και μόλις για εννέα μήνες) αθλητικός διευθυντής του ΠΑΟΚ, ο οποίος στα νιάτα του υπήρξε ένας μεσοεπιθετικός με μοναδική διορατικότητα και «διάβασμα» του παιχνιδιού.