Επειδή το τωρινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα άρχιζε επιτέλους να παίρνει μορφή, καθώς 29 χώρες (12 παραπάνω απ’ ότι στην πρώτη εκδοχή) δήλωσαν αρχικά συμμετοχή στην προκριματική φάση, αν και η Ελλάδα αποσύρθηκε, όταν η… παιχνιδιάρα κληρωτίδα την έφερε αντιμέτωπη με την Αλβανία, αφού βεβαίως είχε προηγηθεί ο πόλεμος του ’40. Το μικρό Λουξεμβούργο έκανε το «μπαμ» στα προκριματικά, όπου απέκλεισε την Ολλανδία (συνέβη όντως), ενώ άγγιξε την πρόκριση στην τελική φάση, αφού αποκλείστηκε σε τρίτο παιχνίδι από την Δανία, την ομάδα έκπληξη της τετράδας της τελικής φάσης. Η οικοδέσποινα Ισπανία, στην οποία (για λόγους προπαγάνδας βεβαίως) έδωσε άδεια για να παίξει ο δικτάτορας Φράνκο, φιλοξένησε, εκτός από τους Δανούς, την σπουδαία Σοβιετική Ένωση και την Ουγγαρία, η οποία δεν είχε πλέον την λάμψη της τεράστιας ομάδας του Φέρεντς Πούσκας.

Η διοργανώτρια Ισπανία με δύο ζόρικες νίκες επί Σοβιετικής Ένωσης και Ουγγαρίας, αμφότερες με σκορ 2-1 και η πρώτη μετά από παράταση. Μια ομάδα που καθοδηγούσε ο ξεχωριστός Χοσέ Βιγιαλόνγκα, με ευρωπαϊκές επιτυχίες ως προπονητής σε Ρεάλ και Ατλέτικο Μαδρίτης. Πριν τον τελικό μάζεψε τους παίκτες του και αράδιασε πάνω σε χώμα πέτρες που αντιπροσώπευαν τους Ισπανούς ποδοσφαιριστές και κουκουνάρια εκείνους της Σοβιετικής Ένωσης. «Μας έπεισε ότι οι πέτρες ήταν πιο δυνατές από τα κουκουνάρια και γι’ αυτό θα νικήσουμε», αποκάλυψε κάποτε ο Χεσούς Μαρία Περέδα, σκόρερ του πρώτου γκολ σε έναν τελικό που κρίθηκε από τέρμα του Μαρθελίνο, έξι λεπτά πριν από την συμπλήρωση των 90 λεπτών.

Έξι Ισπανοί, τρεις Ούγγροι και δύο Σοβιετικοί (ο ένας φυσικά ο απολαυστικός Λεβ Γιασίν) συνέθεσαν την κορυφαία 11άδα της διοργάνωσης, στην οποία είχε την τιμητική του ο Λουίς Σουάρες. Ένας χαρισματικός  μεσοεπιθετικός που ήταν μπροστά από την εποχή του και παραμένει μέχρι σήμερα ο μοναδικός Ισπανός που έχει κατακτήσει «Χρυσή Μπάλα» (1960), ενώ ήταν ο γηραιότερος εκείνης της ομάδας (μην φανταστείτε, 29 χρονών ήταν). Εγινε μάλιστα τότε ο πρώτος παίκτης που κατέκτησε την ίδια σεζόν το Euro με την εθνική του ομάδα και το Κύπελλο Πρωταθλητριών με τον σύλλογό του (Ίντερ).

Ξεχωριστής αναφοράς χρήζει ο Φλόριαν Άλμπερτ, ο αρχοντικός επιθετικός και άξιος συνεχιστής της «εποχής Πούσκας» στην Ουγγαρία, ο οποίος είχε ερωτική σχέση με τα αντίπαλα δίχτυα. Φόρεσε μόνο την φανέλα της Φερεντσβάρος,, παρά τις προτάσεις που είχε για να αγωνιστεί στην Δυτική Ευρώπη και το παρατσούκλι του, όχι άδικα, ήταν «Αυτοκράτορας».