Επειδή καμαρώσαμε για πρώτη φορά την Εθνική μας ομάδα σε μεγάλη διοργάνωση. Με οδηγό τον αείμνηστο Αλκέτα Παναγούλια και ύστερα από μια προκριματική φάση με Ουγγαρία, Φινλανδία και Σοβιετική Ένωση, η Ελλάδα των Δελικάρη, Μαύρου,  Γαλάκου, Νικολούδη, μεταξύ άλλων, έκλεινε θέση στην πρώτη τελική φάση όπου συμμετείχαν οκτώ ομάδες, χωρισμένες σε δύο ομίλους των τεσσάρων, με τις δύο νικήτριες αυτών να πηγαίνουν κατευθείαν στον τελικό (μην το ψάχνετε, άλλες εποχές…). Η χώρα μας ήταν μεταξύ αυτών που ζήτησε να διοργανώσει την τελική φάση, αλλά η UEFA έδωσε εντέλει το χρίσμα στην Ιταλία, η οποία προκρίθηκε ως διοργανώτρια, φιλοξενώντας (σε ένα κακό ποιοτικά τουρνουά) την κάτοχο Τσεχοσλοβακία, τη Δυτική Γερμανία και παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Αγγλία και η Ολλανδία.

Μία Δυτική Γερμανία που δεν είχε το ταλέντο της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά ξεχείλιζε σε προσωπικότητα και μαχητικό πνεύμα. Ο Γιουπ Ντέρβαλ, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον θρυλικό Χέλμουτ Σεν, ηγήθηκε μιας ομάδας που τερμάτισε πρώτη στον όμιλό της και πήρε το εισιτήριο για τον τελικό, παρ’ ότι δεν κατάφερε να νικήσει την αξιόμαχη Ελλάδα (0-0). Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ηττήθηκε από την Ολλανδία (0-1) και την Τσεχοσλοβακία των Πανένκα, Νέχοντα (1-3), με τον Νίκο Αναστόπουλο να πετυχαίνει το πρώτο ελληνικό γκολ σε τελική φάση.

Στον τελικό, το πιο ταλαντούχο Βέλγιο μέχρι την τωρινή του εκδοχή, με παίκτες όπως οι Ζαν Μαρί Πφαφ, Γιάν Κέλεμανς, Έρικ Γκέρετς (ο Έντσο Σίφο προστέθηκε τέσσερα χρόνια), ήταν ανταγωνιστικό μέχρι το φινάλε. Ο Χορστ Χρούμπες, με το δεύτερο από τα γκολ του στον τελικό, επανέφερε τη Δυτική Γερμανία στον θρόνο (2-1), επιβεβαιώνοντας το παρατσούκλι του «το θηρίο της κεφαλιάς». Και να σκεφτεί κανείς ότι κλήθηκε τελευταία στιγμή από τον Ντέρβαλ, εξαιτίας σοβαρού τραυματισμού του Κλάους Φίσε

Έξι Γερμανοί, τέσσερις Ιταλοί και ένας Βέλγος, με τη (μόλις τέταρτη) Σκουάντρα Ατζούρα να προσφέρει την αμυντική σταθερότητα (δύο χρόνια προτού κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο) και τη Νατσιονάλμαντσαφτ να δίνει την επιθετική αποτελεσματικότητα. Ο Ντίνο Τζοφ, πρωταθλητής Ευρώπης το 1968 και ο γηραιότερος νικητής Μουντιάλ το 1982 (σε ηλικία 40 ετών), ο σκληροτράχηλος Κλαούντιο Τζεντίλε, ο αρχοντικός Γκαετάνο Σιρέα, που μετέπειτα έχασε την ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στα 36 του χρόνια αλλά, κυρίως, ο πρώην δεκαθλητής Χανς Πέτερ Μπρίγκελ. Ένας ολοκληρωμένος αμυντικός που ξεχώρισε και ως αμυντικός μέσος, όντας ο ηγέτης μιας Γερμανίας που διέθετε στα χαφ ένα σπάνιο ταλέντο, τον 20χρονο Μπερντ Σούστερ, τον Χάνζι Μίλερ με το γλυκό αριστερό πόδι και δύο «δολοφονικούς» επιθετικούς, όπως ο προαναφερθής Χρούμπες και το νυν διοικητικό αφεντικό της Μπάγερν Μονάχου, Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε.