Επειδή είναι το πιο πρόσφατο, το έχουμε πιο φρέσκο στη μνήμη και χαρήκαμε (όσοι δεν είμαστε κολλημένοι) με την επιτυχία του Φερνάντο Σάντος, του πιο συμπαθητικού-χαρισματικού… μουντζούφλη (μην νομίζετε, γελάει που και που!) που έχει τιμήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο με την παρουσία του. Η εικόνα που δεν θα βγάλουμε ποτέ από το μυαλό μας, όμως, έχει πρωταγωνιστή άλλον Πορτογάλο: τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που έβγαλε η χώρα (με την άδεια του Εουσέμπιο, ο οποίος βεβαίως είχε γεννηθεί στην Μοζαμβίκη). Στον τελικό με την οικοδέσποινα Γαλλία, ο αρχηγός Κριστιάνο Ρονάλντο κάνει «κρακ» στο 25ο λεπτό. Με δάκρυα στα μάτια, όπως τότε το 2004, αποχωρεί από τον αγωνιστικό χώρο, ανήμπορος να συνεχίσει.

Ο CR7 όμως μένει στον πάγκο. Και, παρασυρόμενος από το πάθος του, σηκώνεται κάθε τρεις και λίγο, για να δώσει οδηγίες ως άλλος βοηθός του Σάντος, τον οποίο αγκαλιάζει ανακουφισμένος την στιγμή του θριάμβου.Η Πορτογαλία πήρε τον τίτλο στο γήπεδο και δύο πρωτάρες την κούπα στις καρδιές μας. Η Ισλανδία που έγινε η πρώτη χώρα με πληθυσμό κάτω από ένα εκατομμύριο κατοίκους, που παίρνει μέρος σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, ούσα μάλιστα ιδιαιτέρως ανταγωνιστική. Και βεβαίως, η Βόρεια Ιρλανδία, με ύμνο το αξέχαστο «Will Grigg's on Fire» αφιερωμένο στον τότε επιθετικό της Γουίγκαν, ο οποίος δεν έπαιξε ούτε λεπτό στην τελική φάση. Το τραγούδι του όμως, έφτασε στο νούμερο 7 του Top100 των ITunes στην Μεγάλη Βρετανία!

Το 2004, η Πορτογαλία την… πάτησε από την Ελλάδα ως οικοδέσποινα και 12 χρόνια αργότερα, έμελλε εκείνη να κάνει χαλάστρα σε διοργανώτρια και μάλιστα, με το ίδιο σκορ (1-0). Ο Έντερ, στην κορυφαία στιγμή της καριέρας και της ζωής του, πέτυχε το ένα από τα πέντε του γκολ με την Εθνική ομάδα, μένοντας για πάντα στην ιστορία, παρ’ ότι ο επιθετικός από την Γουινέα-Μπισάου δεν έκανε ποτέ ξανά κάτι τόσο σπουδαίο στα γήπεδα. «Πριν από την παράταση, ο Κριστιάνο μου είπε ότι θα σκοράρω το γκολ της νίκης. Αυτό μου έδωσε δύναμη και θετική ενέργεια», αποκάλυψε ο… κατά λάθος ήρωας μιας ομάδας που διέθετε τον κατάλληλο προπονητή, ώστε να προσδώσει αμυντική σταθερότητα και πολύτιμο κυνισμό, στο ταλέντο που πάντα είχε στο DNA της.

Ο Κριστιάνο, παρά την παροιμιώδη ατυχία του στο φινάλε, ήταν ο ηγέτης της Πορτογαλίας μέχρι τον τελικό και αυτός που την κράτησε όρθια στις δύσκολες στιγμές, έχοντας στο πλευρό του μία εξαιρετική οπισθοφυλακή με Ρουί Πατρίσιο (τέρμα), Ραφαέλ Γκερέιρο και Πέπε, αλλά και έναν πολλά υποσχόμενο πιτσιρικά στα χαφ (Ρενάτο Σάντσες), ο οποίος έσπασε το ρεκόρ του CR7 ως ο νεαρότερος που παίζει σε τελικό (18 ετών και 328 ημερών), δίχως όμως να έχει ανάλογη συνέχεια. Ο Αντουάν Γκριεζμάν, παρ’ ότι γεύτηκε το πικρό ποτήρι της ήττας, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ και πήρε (δικαίως;) το βραβείο του κορυφαίου ενός τουρνουά, όπου έλαμψαν το εγκεφαλικό παιχνίδι του Τόνι Κρόος και η ανταγωνιστικότητα της πρωτάρας Ουαλίας που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά.