2004
Το θυμόμαστε...
Γιατί οι πιθανότητες γονάτισαν μπροστά στο αδύνατο, που η εθνική μας έκανε
δυνατό. Γιατί ήταν από εκείνα τα ποδοσφαιρικά θαύματα, που σκαρφίζονται οι
Θεοί του ποδοσφαίρου, για να προσδώσουν λίγη ακόμα λάμψη στο
λαοφιλέστερο άθλημα του κόσμου. Γιατί είναι η ιστορία του underdog, ενός
έθνος που δεν έχει τη μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση, που δεν υπήρξε ποτέ
του ποδοσφαιρική υπερδύναμη, κι όμως έφτασε ως την κορυφή. Γιατί είναι η
δικιά μας ιστορία. Γιατί όλη η χώρα «πνίγηκε» στα γαλανόλευκα. Γιατί οι
οικογένειες ενώθηκαν ξανά, μπροστά στις τηλεοράσεις. Παρόντες στο
μοίρασμα της ελπίδας, μέχρι τον μεγάλο τελικό. Μέχρι την στιγμή που ο
Θοδωρής Ζαγοράκης σήκωσε την κούπα στον ουρανό του Ντα Λουζ!
Ποιος το κατέκτησε
Η «παρέα» του Ότο Ρεχάγκελ. Η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου.
Αντιμετωπίζοντας στον τελικό την οικοδέσποινα Πορτογαλία του... νεανία τότε
Κριστιάνο Ρονάλντο. Και των Ρικάρντο Καρβάλιο, Φίγκο, Ντέκο, Ρούι Κόστα.
Το ημερολόγιο έγραφε 4 Ιουλίου του 2004 και δεν υπάρχει Έλληνας
ποδοσφαιρόφιλος που δεν θυμάται με ρίγος εκείνη τη βραδιά. Όπως φυσικά
και όλη την πορεία της ομάδας ως το μεγάλο ραντεβού του τελικού. Τη
«βόμβα» που έβαλε στην πρεμιέρα απέναντι στην «καλογυαλισμένη»
Πορτογαλία, την αντίσταση στην αδιαμφισβήτητη ποιότητα των Ισπανών, τη
«μάχη» με τους Ρώσους, την παράσταση οργανωμένου και παθιασμένου
ποδοσφαίρου με τους Γάλλους, την κατάθεση ψυχής με την Τσεχία...
Ποιοι παίκτες έλαμψαν
Ξεκινάμε με τον Αντώνη Νικοπολίδη που έκανε εξαιρετικό τουρνουά, με τις
εμφανίσεις του να τού χαρίζουν και το βραβείο του καλύτερου γκολκίπερ της
διοργάνωσης. Σταθερότατος καθ'ολη τη διάρκεια του ταξιδιού ενέπνεε
εμπιστοσύνη σε όλη την ομάδα και ήταν φυσικά εκ των διακριθέντων. Ο
Τραϊανός Δέλλας ήταν κυρίαρχος στην «καρδιά» της ελληνικής άμυνας
καλύπτοντας όποια μπάλα περνούσε σε έναν ρόλο τελευταίου παίκτη.
Επιπλέον, σημείωσε το «χρυσό» γκολ που μας έστειλε στον τελικό. Ο
αρχηγός Θοδωρής Ζαγοράκης που αναδείχθηκε και MVP της διοργάνωσης
ήταν ένα πολυεργαλείο στο χορτάρι κάνοντας πραγματικά τα πάντα, ενώ
παράλληλα υπήρξε κι ένας πραγματικός ηγέτης εκτός αυτού. Ο Άγγελος
Χαριστέας με το γκολ της νίκης στον τελικό. Εκτός της εθνικής μας, ξεχώρισαν
και ο αριστερός εξτρέμ της Τσεχία, ο «δαιμονισμένος» Μίλαν Μπάρος
(κορυφαίος σκόρερ στη διοργάνωση με 5 γκολ), ο Πάβελ Νέντβεντ το
«μυαλό» των Τσέχων, ο Τζιανλούκα Ζαμπρότα, της ιταλικής άμυνας.