Ήταν ακόμη 20 Αυγούστου και οι ομάδες έπαιζαν τα τελευταία φιλικά, όταν πόνταρα στη Γερμανία για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Τρεις εβδομάδες αργότερα η παρέα του Ντένις Σρέντερ και των Βάγκνερ είναι η μοναδική αήττητη ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο και προέρχεται από ένα φεστιβάλ επιθετικού αλλά και αποτελεσματικού και μαγευτικού μπάσκετ απέναντι στους αποσβολωμένους Αμερικανούς.
Η Γερμανία ξεκινάει από θέση ισχύος έναντι της Σερβίας, αλλά κινδυνεύει να πάθει Σαϊτάμα, να εμφανιστεί δηλαδή κουρασμένη και αποπροσανατολισμένη στον τελικό. Πιστεύω ωστόσο ότι τον ίδιο κίνδυνο αντιμετωπίζουν και οι Σέρβοι, οι οποίοι μάλιστα υστερούν σε αθλητικότητα έναντι των Γερμανών και χρειάστηκε να ξοδέψουν μεγάλα αποθέματα ενέργειας για να ξεφορτωθούν τους Καναδούς. Η γερμανική ομάδα είναι ανώτερη σε όλους τους δείκτες, εκτός από έναν, ο οποίος ωστόσο πολλές φορές αποδεικνύεται καθοριστικός: την προσωπικότητα και το μέταλλο μεγάλων αγώνων.
Το ειδικό βάρος της φανέλας και η αύρα της πόλης όπου οι Γιούγκοι στέφθηκαν για πρώτη φορά πρωταθλητές κόσμου το μακρινό 1978 ισοσκελίζουν σε μεγάλο βαθμό την ανωτερότητα των Γερμανών. Ανεβάζω όλα αυτά τα δεδομένα στην παλάντζα και μου βγάζει φίφτυ φίφτυ. Ψηφίζω Γερμανία μόνο και μόνο γιατί την αγκάλιασα από την αρχή και επειδή θα μου άρεσε να δω μία καινούργια υπερδύναμη να ανατέλλει, εδώ στη η γειτονιά του κόσμου από όπου ανατέλλει ο ήλιος. Πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια η Γερμανία μπορεί να εξελιχθεί σε καινούργια Σερβία ή καινούργια Ισπανία, αφού ήδη μετράει δύο σερί μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις.
Για το μικρό τελικό δεν βρίσκω πολλά να πω, αλλά νομίζω ότι η ομάδα των ΗΠΑ είναι μία μέτρια ομάδα NBA απέναντι στην κακή ομάδα ΝΒΑ που φέρει το καναδικό εθνόσημο. Το βάθος των ΗΠΑ είναι αρκετό για να κάνει τη διαφορά και να τους δώσει το χάλκινο μετάλλιο απέναντι σε έναν αντίπαλο που στηρίζεται σε επτά παίκτες και που δεν έχει δα κάποιον πληγωμένο εγωισμό για να αντλήσει από αυτόν έξτρα κίνητρο.
